Luc en Tine ruilden Kortemark voor Frankrijk: “Er zijn zelfs traantjes gevloeid in onze winkel”

Luc Vandenberghe en Tine Walleyn runnen hun eigen b&b in Dégagnac, in de Franse Lot-streek. Eerder hadden ze in Kortemark een drukkerij en krantenwinkel.

Hoe en wanneer zijn jullie in Frankrijk beland?

“Begin 2011 hadden we het idee om boven onze drukkerij, in het leegstaande magazijn, twee gastenkamers in te richten. We mikten toen vooral op de herdenkingen van ’14-’18, waarvan men toch aannam dat de vraag naar verblijven in de Westhoek zou toenemen. Kortemark leek ons dankzij zijn centrale ligging en vlotte treinverbinding een goeie uitvalsbasis. Een nadeel was wel dat het voor onszelf zou betekenen dat we onze enige vrije dag – de zondag – zouden moeten opofferen.”

“Dat plan werd dus afgevoerd, maar het idee om een B&B te runnen bleef… En waarom dan niet in een streek met beter weer? Zo zijn we in mei 2011 een weekje door Frankrijk getrokken met onze motorhome, gewoon om eens te gaan kijken. We hadden gelezen dat het wel een jaar kon duren voor we iets zouden vinden, maar aan het einde van die week was het al prijs. In april 2012 sloten we definitief onze winkel en een week later waren we in Dégagnac om ons eerste seizoen te starten.”

Jullie hadden voordien een drukkerij en krantenwinkel. Nog geen spijt gehad daarmee gestopt te zijn?

“Het is niet allemaal gelopen zoals we gedacht hadden, maar aan onze beslissing om te stoppen hebben we nooit getwijfeld. Het was gewoon tijd om iets anders te doen en een beetje anders te gaan leven. Hoe graag we onze winkel en drukkerij ook hebben gerund, onze beslissing is en blijft voor onszelf de juiste keuze.”

Hebben jullie lang getwijfeld vooraleer de stap van het verhuizen te zetten?

“Nee, de tijd die we nodig hadden om de 850 km van Dégagnac naar Kortemark te rijden. Toen we het huis gevonden hadden, hebben we tijdens die terugrit beslist om zo vlug mogelijk alles te regelen, zodat we konden verhuizen. Tijdens de rit vonden we ook een passende naam voor onze b&b : Abcdaire. Het is een verwijzing naar ons verleden in de de drukkerswereld.”

Hebben jullie een voorliefde voor Frankrijk?

“Om familiale redenen wilden we niet te ver weg gaan. Duizend kilometer was zowat het maximum. Het moest zuidelijker zijn voor het mooie weer en de taal mocht geen grote problemen geven… Frankrijk dus, maar voordien was het eigenlijk ook al onze vaste vakantiebestemming. Daarbij houden we wel van ‘de Franse slag’ waarmee men hier door het leven gaat.”

Wat doen jullie er in het dagelijkse leven?

“Het meeste werk gaat in het onderhoud van het domein, vooral in de tuin en rond het zwembad. Doordat we tijdens de wintermaanden terug naar België komen, hebben we in het voorjaar heel wat werk om alles terug ‘onder controle’ te krijgen. Tijdens de zomer is het vaak te warm – soms dagen aan een stuk rond de 35 graden – om echt veel te doen, dan nemen we het Franse ritme over (lacht).”

Wat vond het thuisfront van jullie vertrek?

“Onze kinderen en de rest van de familie hebben er geen grote problemen van gemaakt. Er waren natuurlijk wel wat vragen, maar niemand heeft geprobeerd om ons van gedacht te doen veranderen. Naar de buitenwereld toe hebben we onze beslissing zo lang mogelijk verborgen gehouden. Veel klanten vonden het echt jammer, er zijn zelfs traantjes gevloeid in de winkel. Later hebben we ervaren dat niet iedereen het ons gunde. Enkele van onze Kortemarkse gasten vertelden ons dat ze meermaals gehoord hadden dat we al lang failliet waren en dat onze B&B gesloten was. We kunnen deze triestige roddelaars alleen maar verzekeren dat ze ongelijk hebben (glimlacht).”

Zijn er al veel van die Kortemarkse klanten bij jullie op logement geweest?

“Ieder jaar opnieuw komen er Kortemarkse gasten en daar zijn we heel blij mee. Het is telkens speciaal om oude bekenden te mogen ontvangen en de sfeer zit er telkens onmiddellijk in. Maar ‘veel’ is relatief: van de 12.000 inwoners moet 99 procent nog komen (lacht).”

Komen jullie nog vaak voor bepaalde periodes terug naar Kortemark?

“De eerste twee winters zijn we teruggekeerd om het gebouw in de Stationsstraat leeg te halen. Dat was een serieuze opdracht die we een beetje – zeg maar heel erg – onderschat hadden. Eerlijk gezegd waren die wintermaanden voor ons het grootste vraagteken bij ons vertrek. Alles in de streek valt dan stil en we wisten niet goed hoe we die maanden gingen vullen. We konden toch niet blijven schilderen, behangen en tuinieren?”

“Tijdens de tweede winter kon ik regelmatig als freelancer werken in de drukkerijsector. Dat begon toevallig door een ex-collega uit de nood te helpen. Tine mocht parttime werken bij het Wit-Gele Kruis. Dat beviel ons alle twee goed en we beslisten om voortaan iedere winter terug te keren. Ondertussen zijn we opa en oma geworden van twee flinke kleinzonen en dat speelt natuurlijk ook mee.”

Is het Franse avontuur geworden wat jullie er van verwacht hadden?

“Absoluut. We wilden iets anders gaan doen en ons leven is ook helemaal anders geworden. Het contact met onze gasten is super, anders dan in onze winkel. De grote verandering is dat we niet meer in het strakke dagschema zitten, waarbij de winkel telkens om 6 uur al opent. Soms moeten we zelfs goed nadenken om te weten welke dag van de week het is…”

“Maar we hebben best wel nog drukke momenten : tijdens het voorbereiden van het ontbijt en/of avondeten, de wissel van de gasten met schoonmaken en de was, het onderhouden van het zwembad en de tuin…”

Wat maakt het voor jullie zo goed om in Frankrijk te leven?

“We hebben er een permanent vakantiegevoel, op het gemak, zonder stress. Lukt het vandaag niet, dan is morgen, overmorgen of volgende week ook goed. Maar als je echt iets wil gedaan krijgen en je hebt hulp nodig van Franse aannemers, dan is geduld hier een héél schone zaak. Zo had ik eens lange vijzen nodig voor ons terras. We reden 35 km naar Cahors om ze te kopen in een grote doe-het-zelfzaak. Ik nam wat ik dacht nodig te hebben en zag dat de doos bijna leeg was. Veertien dagen later gingen we terug. De doos stond er nog, maar was intussen helemaal leeg. De verkoper reageerde laconiek. “Ah, tiens, is die doos leeg? We gaan dat moeten bestellen. Kom binnen drie weken eens terug…”

Wat doen jullie in jullie vrije tijd?

Onze favoriete bezigheid is gaan wandelen… met de auto (lacht). Zo hebben we al hele stukken van de streek doorkruist. We gaan regelmatig naar ‘vide greniers’, zeg maar rommelmarkten. Onze gps leidt ons langs de kleinste baantjes, soms niet meer dan karrensporen. De rit daar naartoe is vaak mooier dan de marktjes zelf. Verder kunnen we echt genieten van de stilte en het uitzicht vanop het terras aan ons huis, vooral ‘s avonds bij een prachtige zonsondergang.”

Wat moeten onze lezers daar zeker doen of bezoeken?

“Dicht bij ons in Saint Pompon is er een ‘canard restaurant’. Op het menu : eend, eend, eend… en een klein beetje varkensvlees. Alles wordt ter plaatse gekweekt en klaargemaakt. Hier komen vooral Fransen met hun hele familie. Bezoek zeker ook het afgelegen keienstrand aan de oever van de Dordogne, te bereiken via een hectaren grote oude notenplantage. Aan de andere kant van het water is er een steile rotswand met daarboven een klein kasteel, een uniek zicht!”

(Frederik Jaques)