Isabelle Verplancke (37) uit Diksmuide liep als bij toeval de liefde van haar leven tegen het lijf in Diksmuide. Niets speciaals zou je denken, ware het niet van het feit dat het om een Brit ging die er even op hotel verbleef. Ze volgde hem, het Kanaal over.
Kevin Bolton werkte voor een ingenieursbedrijf en had een contract met Croky Chips. Hij verbleef in de zomer van 1998 in het hotel de Polderbloem op de Markt van Diksmuide. Bij een bezoekje aan het populaire café de General Store ontmoette hij Isabelle Verplancke en de vonken sloegen meteen over. Isabelle, de oudste in een gezin van vijf met ook nog twee zussen en twee broers, besloot om hem te volgen toen hij terugkeerde naar Engeland. In oktober 2000 trouwden ze in Diksmuide, waarna Isabelle verhuisde naar Grimsby, in Engeland.
Je was nog behoorlijk jong toen je een relatie aanging met Kevin en vervolgens ook in het huwelijksbootje stapte én naar Engeland verhuisde. Heb je lang getwijfeld om je thuisland te verlaten? Niet overwogen dat hij naar hier zou komen?
“Ik was net afgestudeerd, waardoor er een waaier van mogelijkheden voor mij lag. Kevin heeft twee dochters uit een vorig huwelijk. Voor mij was het dus een logische keuze om naar Engeland te gaan, zodat hij zijn dochters niet moest achterlaten.”
Hadden je ouders en broers en zussen het lastiger met je vertrek?
“Voor hen was het inderdaad niet gemakkelijk. Niet voor mijn familie, noch voor mijn beste vrienden, maar eigenlijk ook niet voor mezelf. Ik ging een avontuur tegemoet zonder mijn vertrouwde familie en vrienden. Mijn huwelijksfeest was ook mijn afscheidsfeest voor velen in België. Ik vond het moeilijk en belde tijdens de eerste maanden wekelijks, soms zelfs dagelijks. Gelukkig ving de familie van Kevin mij met open armen en waren ze erg vriendelijk. Ze deden alles wat ze konden, zodat ik mij welkom zou voelen.”
Heeft het zo vroeg op eigen benen staan je ook sterker, onafhankelijker gemaakt?
“Zeker. Mijn mama en tante hielpen in de zomer na mijn studies met het verhuizen. Ik kon niet wachten om onafhankelijk te zijn en te doen wat ik wou, wanneer ik wou. Ik had nog altijd het gevoel dat ik op vakantie was. Pas toen ik getrouwd was, besefte ik dat ik mijn familie veel minder zou zien. De eerste zes maanden waren zwaar en af en toe eenzaam, doordat Kevin voor zijn werk vaak weg was. Ik heb heel veel geleerd en ben heel onafhankelijk geworden. Ik trek mijn plan en vind voor alles wel een oplossing. Als ik dat niet kan, vraag ik het aan iemand die het wel kan.”
“Ik mis mijn familie en vrienden nog altijd, maar gelukkig zijn er nu zo veel verschillende manieren om contact te houden. We komen jaarlijks met de feestdagen ook naar België en normaal nog twee keer doorheen het jaar. Mijn familie komt ook meermaals per jaar op bezoek. Mijn broers, zussen en schoonzussen zijn zelfs eens langsgekomen voor een pizza en filmavond. Ze bleven één nachtje slapen. Ik waardeerde het enorm.”
Waar woon je precies, en zijn er ook al kindjes?
“We wonen al 9 jaar in Healing, een dorpje in North East Lincolnshire. Daarvoor woonden we in Grimsby. Dat ligt vlakbij, maar velen zullen waarschijnlijk Hull kennen. Hull is 30 minuten rijden van bij ons thuis. We wonen niet ver van de Humber Bridge, dus het landschap is hier wel vlak.
“We hebben een dochter, Emelia. Ze is 11 jaar. We hebben ook een zoontje, Beau. Hij werd geboren in maart 2015. Hij was een verrassing, maar een hele blije verrassing.”
Ik kan me inbeelden dat je als opgroeiende tiener al eigen plannen en voornemens had. Heb je die plannen kunnen waarmaken in je nieuwe thuis?
“Ik had veel plannen als tiener, maar wist pas toen ik 18 jaar was dat ik leerkracht plastische opvoeding en geschiedenis wilde worden. Dat diploma behaalde ik dan ook nog in België. Toen ik Kevin leerde kennen, wist ik meteen dat ik naar Engeland zou vertrekken. Hij had twee kindjes en vast werk. Ik had alle mogelijkheden in de wereld. De eerste zes maanden kon ik niet werken, omdat al mijn diploma’s eerst vertaald moesten worden voor ze in Engeland erkend werden.”
“Ik ging aan de slag als leerkracht-assistent in een lagere school. Ik wou het Engels onderwijssysteem eerst leren kennen vooraleer ik zelf les gaf. Daarna gaf ik les in het lager onderwijs en enkele jaren later begon ik mijn carrière in de kleuterklas. Ik wist meteen dat ik daar thuis hoorde. Twee jaar later was ik al verantwoordelijk voor de kleuterafdeling, de leerkrachten en resultaten. Ik deed dit werk tot april van dit jaar. Nu werk ik deeltijds als leerkracht met 3- en 4-jarigen en ik geniet van een nieuwe uitdaging: mijn eigen zaak ‘4everloving’ in wellness, wellbeing and beauty-producten. Ik oefen mijn bijberoep nu al één jaar uit, mijn doel is om dat voltijds te kunnen gaan doen.”
Was het moeilijk om te wennen en je draai te vinden, een nieuw sociaal netwerk op te bouwen?
“Zoals gezegd zorgden Kevin en zijn familie goed voor mij. Vaak namen ze me mee op daguitstap of nodigden ze me uit voor ‘tea’. Mijn buren waren ook fantastisch. Ze hebben dezelfde leeftijd als mijn ouders en hielpen me enorm veel. Toen ik van Emelia moest bevallen, heeft mijn buurvrouw me zelfs naar het ziekenhuis gebracht. Kevin werkte 250 km van huis. En ja hoor, hij was er voor de geboorte van onze dochter. Pas toen ik begon te werken, maakte ik vrienden. Ik heb een sociale persoonlijkheid en dat heeft enorm geholpen. Als ik ergens heen a, is er altijd wel iemand die ik ken – dit tot ergernis van Emelia omdat ik altijd ‘chat’ (lacht).”
Wat vind je van de Engelse mentaliteit en gewoontes? Wat heb je overgenomen en op welk vlak blijf je een Vlaamse?
“Omdat ze in Engeland links rijden, volgde ik ook enkele rijlessen – ook al had ik al mijn rijbewijs – om dat gewoon te worden. En als ik eerlijk moet zijn: het is gemakkelijker en logischer!”
“Typish Engels : queing. Zelfs wanneer je iets gaat drinken wacht je aan de bar. Je weet wie er al aan de bar stond en wie er na jou kwam. Als je durft voorsteken zal je het meestal te horen krijgen. Ik moet zeggen dat ik dit nu ook doe en me kan ergeren als er iemand niet wacht op zijn beurt. Hier vinden ze dat ik altijd mijn mening geef en ik krijg vaak te horen hoe continentaal dat is…”
Wat en wie mis je?
“Eerst en vooral mijn familie, mijn twee beste vrienden Miet en Nathalie van het middelbare onderwijs en Wendy van het hoger onderwijs. We doen ons best om samen iets te doen wanneer ik langskom. Ik mis onze Belgische terrasjes, een warme bakker, slager en frituur. Dus vooral het eten en drinken (lacht). Hier in Engeland vind je bijna geen zelfstandige warme bakkers of slagers meer. Alles wordt verkocht in een supermarkt. Heel handig, maar toch niet hetzelfde. Er is veel minder keuze in broodvarianten en patisserie. Bij de slager mis ik de keuze aan vlees en salades. Zelfs mijn man en Emelia lusten heel graag préparé of krabsalade op hun broodje.”
“Bij mijn eerste Engels frituurbezoekje stond ik perplex: alles gebakken in deeg en zag er vettig uit. De menukaart was beperkt. Omdat Grimsby bekend staat om zijn ‘fish en chips’ koos ik daarvoor en wow, het was heel lekker! Meestal wordt daarvoor kabeljauw gebruikt, maar in Grimsby gebruiken ze schelvis.”
Wat moeten onze lezers zeker doen bij een vakantie in jouw regio?
“Afternoon tea! Je hoeft daarvoor niet naar London. De meest restaurants , toch in onze streek, serveren het. En breng ook een bezoekje aan York en Lincoln, of dichter bij thuis Cleethorpes.
(Frederik Jaques)
Reis rond de wereld - 2016
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier