De eerste echte festivaldag van Dranouter 2017 zit erop en het was een feest. Wat volgens mij nogal traag op gang kwam, bleek dan toch weer een feest voor het oor te zijn. Dat is dan ook de grote verdienste van de programmatoren die een heel mooi assortiment aan muzikanten en groepen hebben opengetrokken.
Voor ons begon het muziekfeest al om 16 uur met Variomatic. Het bleek een fijne cocktail te zijn van muzikanten uit o.a. Kadril en Yevgueni. Jammer dat ze in het begin moesten spelen voor een handjevol publiek, maar we zullen dit wijten aan het vroege uur. Gaandeweg vonden de muziekfans de weg naar de mainstage voor deze fijne collectie muzikanten.
Daarna trokken we voor de eerste keer naar de oude pastorie en we waren direct verkocht. Het decor in de tuin is dan ook fenomenaal en de muziek van Flo zette dit nog eens extra in de verf. De surprise om 18.10 uur bleek zowaar Wannes Cappelle te zijn. Wie erbij was genoot met volle teugen! We moesten nog onze hemel verdienen en trokken dan maar naar de kerk voor Martin Harley die wondere dingen kan met zijn gitaar. Wanneer een kindje in het publiek over een speelgoedarm bleek te beschikken wilde hij dat ook even gebruiken en dat leverde zowaar nog een extra aangenaam momentje op.
Daarna was het tijd om even de vervanger van Swinder op het rooster te leggen en we genoten van de tonen van The Grassroots Movement, die we tot vandaag niet kenden. Ook dat is een verdienste van Dranouter Festival: mensen nieuwe groepen leren kennen. Daarvoor krijgen ze van mij alvast grote onderscheiding. Ook voor de Cocos Lovers ging deze vlieger op. Het begon warm te worden in de Clubstage en de zijzeilen werden opgerold. Wat Mc Gowan & Munnelly klaarspeelden in de Voute was een eerbetoon aan Ierse folk en nog veel meer. Misschien was de revelatie voor mij vandaag wel Tutu Puoane. Deze Zuid-Afrikaans/Belgische zangeres heeft songs met een boodschap en brengt ze op een intense manier die voor mijn part mag blijven duren. De typische keel- en klikgeluiden zijn voor ons Europeanen dan ook een heel aparte sound, die naar meer smaakt.
De sprong naar Het Zesde Metaal was dan ook groot, maar loonde de moeite. Nog maar eens werd bewezen dat Wannes Cappelle veel ‘moaten’ heeft en dat het nog ‘nie ol na de wuppe is’. Gelukkig! Ik maakte naadloos de overgang naar de mij onbekende hiphop van Brihang en ik moet zeggen: vanaf nu ben ik fan. Teksten met een maatschappijkritische boodschap: daar houdt het publiek duidelijk van. Dit was het eerste moment waar ik het publiek mee zag doen en dat is de verdienste van Brihang. Als geen ander weet hij zijn publiek te bespelen zodat ze aan het dansen gaan.
Top of the bill van de eerste festivaldag was te verwachten: Doe Maar. Wat Henny Vrienten en zijn kornuiten na al die jaren nog uit hun lijf weten te puren: je moet het maar doen! We hebben genoten en kijken nu al uit naar dag twee, die ons ongetwijfeld ook weer zal weten te verrassen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier