Het is een vreemd gevoel om naar de Westhoek af te zakken wetende dat je binnen enkele minuten eens niét naar een grafzerk van een gesneuvelde soldaat of een gedenkplaat zal staan staren.
De regio is de voorbije maanden meermaals in de media gekomen. Om ons er aan te herinneren: nooit meer oorlog. Steeds werd een bezoek van mezelf (alleen, met familie of vrienden) aan de Westhoek gekoppeld aan een event dat de Groote Oorlog herdacht. Fakkels, Last Posts, klaprozen, theaterstukken, witte grafzerken (duizenden en duizenden), musea, expo’s,… Niets van dat deze keer.
Vandaag zijn we in de Westhoek voor dat andere wat mensen zo bedreven in zijn -naast oorlog voeren- muziek. Ook een universele taal. Festival Dranouter is zowat het tegengif voor oorlog. Het roept nog steeds een gevoel op van ‘Peace, not war’. Beetje flower power. Geitenwollen sokken en sandalen. Bloemetjes in het haar en meer van dat fraais (hoeveel procent zou eigenlijk vegetariër zijn, vraag ik me zo af. En hoeveel van deze festivalgangers -vraagt de carnivoor in mezelf zich ook al af- zouden beseffen dat ze de schoonheid van iets als Balls & Glory -die hier hun gehaktballen aan de man brengen- moeten missen??). Tom Barman van dEUS opende hier ooit zijn set met ‘Hé stelletje vegetariërs’. Mijn betreurde collega MiCo bombardeerde deze quote meteen tot de headline van de weekkrant De Zondag. Koude rillingen. Warme herinneringen.
Nervus vagus
Om maar te zeggen, het imago is er. Ondanks de pogingen om de line up van het festival ietwat minder folk te programmeren en wat meer aan te schurken bij de rockliefhebbers. Triggerfinger en consoorten. En Amenra, zij het dan wel akoestisch. Maar toch, een breder publiek aanboren zal het op een brainstorm geluid hebben. Persoonlijk zijn we er niet rouwig om, maar wat het ook zij, de bloemetjes en de sandalen zijn hier goed vertegenwoordigd. Zoals ik al schreef, het tegengif voor wat zich hier een eeuw geleden afspeelde. De Westhoek spreekt steeds tot de emoties. Een en ander zou blijkbaar te maken hebben met de nervus vagus, een of ander zenuwbaantje waardoor je al snel vol loopt bij aangrijpende anekdotes of van die waargebeurde drama’s op televisie. Niet echt rock & roll natuurlijk maar vooral menselijk, dus wat zou het deren? En alhoewel ik niet aan een grafzerk van een twintiger sta vandaag die ooit zijn leven liet voor zijn vaderland, was er toch weer zo’n moment. Hier. In De Westhoek.
Als Wannes Cappelle van Het Zesde Metaal de zinnen “en in ploegsteert zei de paster: ‘k wiste van niets, maar God es van ons p’rochie en riedt met de fiets” zingt, heb ik het toch weer zitten… In De Westhoek ontsnap je niet aan tranen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier