Terwijl het elders in België zondag zwaarbewolkt was, bleef in het microklimaat van Festival Dranouter heel de dag het zonnetje schijnen. Het was illustratief voor de algehele sfeer op de laatste dag van het festival.
Na drie dagen, voor wie er al van de donderdag was zelfs vier dagen, feesten en drinken, waren er misschien meer kleine oogjes dan bij het begin van het festival. Het deerde niemand. Op die enkele schone slapers en slaapsters in de Kayam na, was iedereen op de festivalweide nog in opperbeste stemming en vol energie. Dat kon je vaststellen op de optredens van onder meer Calexico en Flogging Molly waarbij er nog duchtig gedanst en gesprongen werd.
Hoewel het einde van het feest naderde, zag ik alleen maar lachende gezichten. Ook dat is Dranouter. Op de zondag van de jaarlijkse folkhoogmis is er een soort samenzweerderige verbondenheid tussen de festivalgangers, die elkaar als fortuinlijke lotgenoten beschouwen.
Knuffels en omhelzingen
Op andere grote festivals als Rock Werchter en Pukkelpop is het anders. Daar hangt er eerder een grimmige sfeer na de laatste optredens. Niet zo in Dranouter. Wij zagen vooral veel knuffels en omhelzingen. Tijd om afscheid te nemen van sommige vrienden die je een jaar niet meer zal zien. Want ook dat is Dranouter. Iedereen zevert tegen iedereen, jong of oud, West-Vlaming of Limburger. En als je ieder jaar gaat, dan loop je elkaar weer tegen het lijf. Enkel en alleen op Festival Dranouter.
Het mag dus gezegd worden. Dranouter, u was geweldig. Tot volgend jaar.
(TOGH)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier