Honden en hun baasjes. Je hebt ze in alle soorten en maten: van echte lelijkaards tot snoezelige snoetjes, van opvliegende wildebrassen tot rustige en bezadigde oude loebassen. En hetzelfde geldt voor de honden zélf, trouwens. Een andere opdeling is echter minder fraai: je hebt die baasjes die plichtsgetrouw hun viervoeter dagelijks uitlaten, maar je hebt ook die andere. Tot spijt van wie het benijdt…
En daar lopen wij tijdens onze dagelijkse wandeling doorheen het gehucht ‘Madonna’ wel eens over te mijmeren, terwijl we Haike, onze vrouwelijke Berner Sennen van bijna drie jaar oud, kwispelstaartend voor, naast of achter ons aan hebben huppelen. Over hoe het komt dat wij precies de enigen zijn die dag in, dag uit met die wollige bol van vijftig kilo op stap gaan, ongeacht regen of bitt’re kou. Wellicht heeft het ook veel te maken met toeval, want mensen met tijd kunnen uiteraard overdag wel eens die lieverd uitlaten, terwijl wij ons veelal specialiseren in de discipline snelwandelen en dat altijd in quasi hetzelfde tijdsbestek doen. En Madonna – het gehucht, niet de maagd en nog minder de zangeres – is nu ook niet zó groot.
Maar toch: in de buurt lopen heel wat honden rond – als we die van de ons omringende huizen optellen komen we met de vingers van onze ene hand wellicht niet toe – en die hebben vaak een kleinere ruimte ter beschikking dan de haast Koninklijke Tuinen waarin onze Haike mag heersen. En dat die keffers bestaan, merk je goed genoeg wanneer je met je eigen Beste Vriend voorbij wandelt: staan ze daar hevig blaffend tegen een hek, lopen ze als een bezetene constant heen en weer langs die voor hen veel te dichtbegroeide haag, of – erger nog – hoor je ze treurig janken. Op zulke momenten denk je effectief: komen die beestjes ook wel eens verder buiten dan hun afgebakend territorium? Kregen ze ooit al eens die glooiende velden te zien die op wandelafstand van het centrum verwijderd liggen en waar je tussen de akkers door machtig mooie wandelingen kunt maken? Mochten ze daar al één keer, los van de leiband, een sprintje trekken en blij als een kind doorheen de plassen crossen? Of zijn ze gedoemd om voor eeuwig tegen het Onzichtbare Gevaar, gelegen achter die rij sparren, tekeer te gaan?
Zulke dingen vragen wij ons af, en dan hopen wij stiekem dat we het volledig verkeerd voor hebben. Al bekruipt ons dan toch ook telkens het voornemen om er eens een rondvraag bij te houden: laat ú dagelijks uw hond uit, of doet u dat enkel als dat waterzonnetje verdomd verleidelijk aan de hemel staat en u gewoon zelf zin hebt om eens buiten te komen? Riskeerde u lijf en leden toen het land dagenlang lag ondergesneeuwd en de voetpaden hier en daar in schaatspistes werden herschapen (en waarbij een enthousiaste hond uitlaten dan plots onder ‘extreme sporten’ valt)? Hoe vaak kwam u al druipnat terug thuis met de hond na een halfuur een wolkbreuk te hebben getrotseerd? Of is ook voor u een hond vaak niet meer dan enkel een leuk gadget?
(FJA)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier