Dieter Huyghebaert op Aruba: “Je hebt hier nog dat echte dorpsgevoel”

Dieter Huyghebaert, afkomstig van Roeselare, woont met zijn gezinnetje op Aruba, een onderdeel van de Nederlandse Antillen.

Dieter Huyghebaert (37) is geboren en getogen in Roeselare en tot hij 18 jaar was speelde zijn hele leven zich er ook af. Na zijn middelbare studies trok Dieter naar Leuven, daarna bleef hij in Vlaams-Brabant plakken. Zijn vrouw is afkomstig uit Vilvoorde en samen hebben ze eerst in Jette en daarna in Weerde gewoond.

“Op sportief gebied ben ik een nog grotere nomade”, bekent Dieter. “Ik heb de hele jeugdopleiding bij Knack Roeselare doorlopen, met zelfs één jaartje in ereklasse als ‘noodreserve’. Toen ik in Leuven studeerde, ben ik natuurlijk vooral ploegen in die buurt gaan zoeken, van Wijgmaal tot Lennik.”

Tegenwoordig vertoeft Dieter met zijn gezin op Aruba, een onderdeel van de Nederlandse Antillen, maar daar is hij voor alle duidelijkheid niet om te volleyballen.

Hoe ben je daar terechtgekomen?

“Met de geboorte van ons tweede zoontje hadden we het gevoel dat ons gezin compleet was en konden we op zoek gaan naar een nieuwe bestemming. Nadat Cyprus en Zweden wegens verschillende redenen afsprongen, zijn we eigenlijk per toeval op Aruba gebotst. Na wat opzoekingswerk en een paar voorzichtige contacten hebben we besloten om de stap te zetten.”

Was je altijd al een globetrotter?

“Mijn vrouw en ik hebben altijd graag gereisd en zeker zonder kinderen hebben we altijd gekozen voor wat meer ‘avontuurlijke’ reizen: de west- en oostkant van Amerika, Costa Rica, Kenia (waar we 2 keer een maand vrijwilligerswerk hebben gedaan), Maleisië en Singapore.”

“In 2009 zijn we dan naar Zuid-Afrika getrokken waar we anderhalf jaar hebben gewoond en met veel spijt in het hart zijn moeten terugkeren. Na de geboorte van onze kinderen hebben we altijd geprobeerd om te blijven reizen, zij het dan met iets minder zin voor het echte avontuur en meer aandacht voor het budget: Normandië, Cyprus, Zweden en een klein stukje van de pelgrimsroute naar Compostela (tussen Logrono en Burgos).”

Het leven op Aruba zal er wel wat anders zijn dan hier in Roeselare, wat zijn de grootste verschillen?

“Ik ben natuurlijk al een tijdje weg uit West-Vlaanderen dus die vergelijking wordt moeilijk, maar het leven hier is toch wel anders dan in België. Het tempo ligt hier een stuk lager, de mensen zijn meer relaxed (wat niet altijd een pluspunt is) en je wordt niet gauw geconfronteerd met de bekende ongemakken van ‘thuis’, zoals files, stakingen en troosteloze regendagen.”

“Aruba is in de eerste plaats een vakantie-eiland, er komen ongeveer 1 miljoen toeristen per jaar. Dat zorgt natuurlijk voor een zekere opgewekte sfeer (de leuze hier is niet voor niets ‘One Happy Island’). Maar zoals overal word je ook hier geconfronteerd met een aantal ongemakken, vooral op administratief vlak dan. Breek me de bek niet open over de ambtenarij!”

Wat vind jij dé grote troef van Aruba, waarom moeten we met z’n allen afkomen?

“De grote troef van Aruba is in de eerste plaats het klimaat. Het hele jaar door zo’n 30 graden overdag en tot 27 graden ‘s nachts. Heel af en toe valt er wat regen uit de lucht, maar daar merk je een half uur later niks meer van. Wie op zoek is naar een vakantie vol zon, zee en strand is hier op zijn plaats. De stranden – ik kan niet tellen hoeveel er zijn – zijn prachtig wit en het water van de oceaan is helderblauw. Cliché, ik weet het, maar het is echt zo. Aruba is niet groot – zo’n 32 km van noord naar zuid en 10 km van oost naar west – maar heeft toch veel charmante plekjes. De mensen zijn er vriendelijk, zeker voor kinderen en er heerst een echte laid back mentaliteit. Mensen zijn ook veel minder ‘agendagebonden’. Als je hier vrienden wilt bezoeken, ga je gewoon langs.”

“Natuurlijk is het niet allemaal rozengeur en maneschijn en zijn er stresserende momenten, maar zoals mijn vrouw en ik zeggen: ‘niets dat een pintje op het strand niet kan oplossen!’. Een minder voor de hand liggend, maar voor ons niet onbelangrijk pluspunt is de ligging van Aruba om nieuwe horizonten te verkennen. Zuid- en Midden-Amerika is maar een paar uur vliegen en ook daar liggen nog een paar gedroomde bestemmingen. Zo zijn we een paar weken terug op vakantie naar Guyana getrokken, een fantastisch land dat we vanuit Europa waarschijnlijk nooit hadden leren kennen.”

Verliep de ‘integratie’ een beetje vlot?

“Absoluut. Eerst en vooral is er geen taalbarrière. Nederlands is een van de vier officiële talen (naast Engels, Spaans en Papiamento) en heel veel mensen hebben een (nauwe) band met Nederland. Een ander voordeel van een klein eiland is het dorpsgevoel van ‘iedereen kent iedereen’. Zo wordt het wel heel gemakkelijk om je weg hier te vinden. Er is ook een kleine Belgische gemeenschap, inclusief een paar West-Vlamingen, die op een of andere manier wel aan elkaar klit. Qua aanpak moet je geen geweldige inspanningen leveren, gewoon ‘uit je kot komen’, wat met dit weer niet echt moeilijk is.”

Zijn er desondanks ook dingen, mensen die je mist?

“Uiteraard is er altijd wel een gemis. Familie en vrienden zien we niet elke week, al krijgen we wel wat bezoek vanuit België. Ik vermoed dat de weersomstandigheden daarbij ook wel een rol spelen. Skype lost dat wel een beetje op, maar het is uiteraard niet hetzelfde. Voor de rest komt het ons hier aan niets tekort. En aangezien Belgisch bier ook hier in groten getale en grote verscheidenheid opduikt, genieten we hier heel regelmatig van een fris Belgisch pintje.”

Volg je nog een beetje wat er zoal reilt en zeilt in België?

“Contact houden met het thuisfront doen we vooral via de onlineversie van verschillende kranten. Al moet ik toegeven dat ik daarbij een dubbel gevoel heb. Enerzijds wil je niet vervreemden van je ‘thuis’ en op de hoogte blijven van de ontwikkelingen op politiek, sociaal en maatschappelijk vlak. Met de aanslagen in Brussel viel ook ons leven hier wat stil. De Amerikaanse zenders hier stonden continu op en via alle sociale media konden we alles op de voet volgen. Maar anderzijds proberen we toch wat afstand te houden en niet al te zeer op te gaan in alle mediaverhalen.”

Slotvraagje: keer je ooit nog terug naar België, denk je?

“Haha, de ‘million dollar’ vraag. Mijn vrouw en ik zullen altijd wel die drang naar het verre, het onbekende, het nieuwe hebben. ‘Fernweh’, zoals de Duitsers dat zo mooi zeggen. En we moeten eerlijk zijn, we hadden wel een aantal redenen om België te verlaten. Ons leven als zelfstandige was niet altijd rozengeur en maneschijn en op een bepaald moment hadden we te veel het gevoel dat we ‘leefden om te werken’ in plaats van omgekeerd. We hadden ook geen zin om te blijven zagen en klagen. Daarom leek het ons verstandig om ons boeltje te pakken. We staan op dit moment ook niet te springen om terug te keren. Als ik vandaag lees en zie wat er in België (en bij uitbreiding, eigenlijk in heel Europa) gebeurt, welke gevoelens er heersen, … dan vind ik het niet erg om mijn kinderen en onszelf daarvan wat te sparen.”

“Anderzijds willen we, zoals iedereen, alleen maar het beste voor onze twee jongens. Natuurlijk willen we dat ze veel tijd met grootouders, tantes, nonkels, neefjes en nichtjes kunnen doorbrengen en natuurlijk willen we ze het beste onderwijs bieden en hen alle kansen op een sociaal leven geven… Kortom, wij zijn hier gelukkig, onze jongens zijn blije ‘eilandkinderen’ (het Nederlandse accent nemen we er voorlopig maar bij) en voor de toekomst … ‘que sera, sera’ zeker?”

(Frederic Vansteenkiste)