Tom Weedaege uit Zwevegem speelde accordeon voor nonkel kartuizer in slotklooster in Brazilië

Drie weken lang verbleef accordeonist Tom Weedaege uit Zwevegem samen met zijn ouders Stefaan en Marleen, zus Kristina en schoonbroer Bart in Brazilië, waar ze onder andere een meerdaags bezoek brachten aan nonkel kartuizer in het slotklooster in het Zuid-Braziliaanse dorpje Ivora.

Tom Weedaege – bekend als zanger/accordeonist van onder andere de single Ik niet en de Solvant Remix – speelde daar zelfs voor deze kloostergemeenschap op een accordeon. Nonkel kartuizer alias Antoon Algoet, de broer van de oma van Tom, is afkomstig uit de Kortrijkstraat in Zwevegem. De kloostergemeenschap zorgde voor een accordeon, zodat Tom eens kon bewijzen wat hij als accordeonist allemaal kan.

“Het doel van onze reis dwars door Brazilië was vooral een bezoek brengen aan nonkel kartuizer, die al twintig jaar in het slotklooster woont in het Zuid-Braziliaanse dorpje Ivora, een afdeling van het kartuizerklooster Chartreux in Chartreux in het Franse Grenoble”, vertelt Tom. “In dat slotklooster verblijven er 21 personen, waarvan kartuizers die overdag bidden in hun cel en ook broeders die tijdens de dag in de tuin werken an groenten, fruit of onderhoud van het gebouw. Vier ervan zijn postulanten of mensen in opleiding die later kartuizer willen worden. Hun leeftijd varieert van 26 tot 88 jaar. Mijn nonkel is 73 jaar en is 22 jaar geleden ingetreden in het klooster in Brazilië. Op zijn 26ste werd hij tot priester gewijd en werd hij scheutist. Hij had een missie in Congo, Zaïre, Zambia en Kameroen. Na 25 jaar missiejaren trad hij toe in het moederklooster Chartreuse in Grenoble. Toen nonkel in Brazilië arriveerde, was dit klooster er net gebouwd. Het is een nieuw klooster in zuiderse stijl. In het slotklooster is er een grote tuin met palmbomen, cactussen… Binnen in het klooster vind je een atelier, een groenten- en fruitdomein, bos, vijver voor visvangst… Het klooster ligt volledig omgeven van wijde natuur in alle rust en stilte.

Tom is 23 jaar. Hij kan zich niet herinneren dat hij al ooit nonkel kartuizer zag. Sinds die in Brazilië verbleef, had de familie Weedaege-Forét hem nog nooit opgezocht. Tijdens de voorbije vakantieperiode gebeurde dat dus wel. “We verbleven vijf dagen in het slotklooster en we volgden er het strenge dagritme van de kartuizers“, vervolgt Tom. “Hun leven staat volledig in het teken van constant bidden. Dat is een serieuze roeping, maar iedereen is heel gelukkig met hun dagelijkse leven. Ze leven volgens het voorbeeld van de Heilige Bruno, een gestorven kartuizer. Tijdens ons verblijf hebben we dat ook gevolgd. Ze leven dus in teken van bidden, in totale afzondering en totale overgave aan God. In het slotklooster mogen er geen vrouwen binnen. Mijn mama en zus verbleven dan ook enkel aan de voortuin waar het gastenverblijf is gevestigd. Aan het gastenverblijf is er een kapel, waar zij ook de mis hebben kunnen bijwonen”, glimlacht Tom. “Ze hebben elk hun eigen cel van 50 m² met een eigen tuintje waar ze overdag bidden. Hun dagindeling: om middernacht is er de nachtoffice (duur anderhalf uur), om 8 uur de mis, om 18 uur de vespers. Wij woonden om 16 uur telkens een mis bij, samen met onze nonkel. Tussenin bidden de kartuizers in hun cel.”

“De broeders onderhouden op dat moment het gebouw, telen fruit en groenten. Vlees mag men er niet eten. Het is een bijzonder intelligente gemeenschap. Ieder van de aanwezigen kartuizers of broeders deed universitaire studies. Er zit een ingenieur, priester, dokter… bij. We hebben gemerkt dat de gemeenschap bestaat uit heel gelukkige en gezonde mensen. Hun boodschap is: ondanks tegenslagen in je leven toch proberen leven met Gods glimlach, ook in moeilijke perioden.Na zijn dagelijkse verplichtingen had onze nonkel toch voldoende vrije tijd om bijvoorbeeld een wandeling te maken. We werden ook voorgesteld aan alle medebroeders, die eveneens naar ons bezoek hadden uitgekeken.”

Nonkel kartuizer weet dat Tom accordeonist is. De kloostergemeenschap zorgde voor een verrassing. Via een kennis in het dorp geraakten ze aan een accordeon en dus vroegen ze natuurlijk of Tom daar een nummertje wilde op spelen. “Net voor hun wekelijkse wandeling buiten het slotklooster speelde ik een half uur lang Vlaamse ambiance-muziek, maar ook Ave Maria. Iedereen luisterde vol aandacht. Het was een apart moment”, geeft Tom toe, die positief terugblikt op de voorbije vakantie. “Ons verblijf was één groot feest voor de hele kloostergemeenschap. Wij hebben het geluk dat we zo iemand in onze familie hebben, anders geraak je daar helemaal niet binnen. Ons verblijf was een enorme mentale meerwaarde, die stilte, die echte rust. Het was daar winter, maar het was er toch 30 graden. Het afscheid was emotioneel, echt waar. Na een lange heenreis en na vijf dagen in totale rust trokken we dan verder richting de spectaculaire watervallen van Foz Do Iguacu, Parati en de miljoenenstad Rio de Janeiro”, besluit accordeonist Tom, die enthousiast blijft praten over zijn vakantie, samen met zijn familie.