Maarten Cox rijdt met busje ‘Op weg’ om zijn debuutalbum voor te stellen

Op Valentijn 2002 trad Maarten Cox voor ‘t eerst op. Twee jaar later nam hij deel op vtm aan Idool. In 2012 kwam zijn eerste single Wat doe je dan uit. Zijn debuutalbum heet Op weg en Maarten trok de baan op om deze cd persoonlijk af te geven. Hij kwam er zelfs voor naar Het Bierkasteel in Izegem, waar we met hem een babbel sloegen over de start van zijn muziekcarrière tot heden.

Hoe is het voor Maarten allemaal begonnen? “Toen ik kind was, zocht ik lang naar een hobby. Ik schreef mij in bij de Scouts, maar dat was het niet. Ik ging voetballen, maar ook dat was het niet. Tot mijn ouders een brief van school kregen dat men met een kinderkoor zou beginnen. Ik dacht : waarom niet”, glimlacht Maarten. “Ik ging ernaar toe en na de eerste repetitie voelde ik mij al heel goed in mijn vel. Ik wist : dàt is het! Door de toenmalige dirigente Carine – waarmee ik nog altijd contact heb – ben ik beginnen zingen. Ik kreeg in ‘t kinderkoor de baard in de keel, waardoor ik dan enkele jaren begon te dirigeren. Daarna ben ik vertrokken. In 2002 kwam ik een pianist tegen. We zaten samen om een repertoire uit te werken. Op Valentijn 2002 gaven we ons allereerste optreden boven de toenmalige Frituur John in Neerpelt.

In 2004 nam ik deel aan het vtm-programma Idool. Ik wilde een bevestiging krijgen van een professionele jury. Tot mijn grote verbazing was de jury heel positief. Ik ging door naar de drie theaterrondes in de Capitole in Gent. We gingen van 100 naar 30 kandidaten. Opeens stond ik in de kleine liveshows. En plots stond ik in de grote finale. We gingen met een busje naar de Boekenbeurs in Antwerpen. Wat een gekrijs en gegil van de aanwezigen om ons te kunnen zien. Ik was 19 jaar, was trots, maar na dat Idool-jaar word je toch wat vergeten, alhoewel bepaalde organisatoren mij toch bleven boeken. De grote aandacht deemsterde wel weg. Ik moest opnieuw vanaf nul beginnen. In 2010 kwam ik Marc Dhollander tegen, nog altijd mijn manager. Twee jaar later bracht ik mijn eerste single Wat doe je dan uit. Ik eindigde ermee op nummer één in de Vlaamse Ultratop. Daarna ging het snel. Al mijn singles haalden de top zes en maar liefst vier van de negen singles eindigden op nummer één in de hitlijsten. Als ze me kust hield het zelfs maar liefst 28 weken vol in de Vlaamse Top 50. Ook Leve de winter, Leuker met twee, Hé jij, Vrij, Ga door en Onweerstaanbaar deden het uitstekend.”

Na Idool werd het een periode stil. Moest je afkicken, want je had een lange periode in de spotlights gestaan en je werd gebombardeerd tot meisjesidool. Hoe moeilijk was die periode ?

Maarten : “Ik kwam van school en plots was Idool daar. Ik zat plots in een rollercoaster. Een repetitie daar, een bootcamp hier.. Ik moest dan veel heen en weer naar vtm in Vilvoorde, maar plots viel dat inderdaad allemaal weg, inclusief de aandacht van de media. In 2005 verkochten we met de negen finalisten maar liefst twee keren het Sportpaleis uit. Dat was een super moment, maar opeens begon ik terug van nul. Dat is inderdaad afkicken hoor.”

Wanneer dacht je bij jezelf : ik wil verder zanger blijven, ik moet in dat circuit kunnen blijven ?

Maarten : “Toen ik dat dacht, was het al te laat. Ik dacht inderdaad : Ik moet erin blijven, maar op dat moment ben je er al uit. Even later tekende ik een contract bij Bob Savenberg. Denk ik daar nu aan terug, dan was dat een heel slechte zaak voor mij. Er kwam iets uit, maar niet zoveel want Bob zat met zoveel artiesten waarvoor hij zich moest inzetten : Wim Soutaer, Natalia, Brahim… Mijn huidige manager heeft maar Wim Leys en mezelf onder zijn vleugels en hij heeft al zijn handen meer dan vol. Had ik dat toen geweten, dan had ik niet getekend bij Bob en liet ik de deur openstaan voor andere managers. Maar dat is verleden tijd hé.”

” Ik heb mijn hart verloren aan Oostende”

Ben je een hele tijd op zoek geweest vooraleer je Marc tegen kwam ?

Maarten : “Op dat moment werkte ik niet, mijn ouders zeiden dat ik iets van mijn leven moest maken. Ik wilde op eigen benen staan, dus moest ik wel iets doen. Ik stapte een interimkantoor binnen met de boodschap dat ik werk zocht. Ik werkte een periode als orderpicker in een magazijn. Tijdens het weekend trad ik op. Het contrast was heel groot. Tijdens het weekend zong ik voor bijvoorbeeld 500 mensen, op maandagmorgen deed ik mijn werkkledij aan en stond ik aan de band in het magazijn. Die tijd is nu voorbij. Ik doe nu vooral dingen die ik heel graag doe. In 2010 kreeg ik de kans om in dienst te komen bij TV Limburg. Ik mocht een half jaar proberen. Mijn ex en ik hadden toen een zware lening afgesloten en ze gunde mij die kans. Ik ben haar daar nog altijd dankbaar voor. Ik werkte vijf jaar bij TV Limburg. In februari 2015 kreeg ik te horen dat ze de stekker uit het programma gingen trekken. Even later begon ik als presentator bij Ment TV, daarna bij RTV waar ik mijn eigen programma Living Plus kreeg dat ik nog altijd presenteer. Ik presenteer ook bij Radio 2. Het blijft een onzekere sector.”

Ben je populairder geworden dankzij Ment TV ?

Maarten : “Voor het Schlagerfestival in Hasselt ben ik backstagereporter geweest. Toen sprak men mij aan als de reporter van RTV. Het komt ook wel voor dat men zegt de presentator van Ment TV.”

Ben je bekend in West-Vlaanderen ?

Maarten : “Euhh.. ik ga er wel eens optreden. De West-Vlamingen houden van Nederlandstalige muziek. Ze houden ook van mijn muziekgenre. In Antwerpen is dat iets anders…”.

Vertel, wat maakte je al mee in West-Vlaanderen ?

Maarten : “Ik heb mijn hart verloren aan de badstad Oostende. Ik leerde bij Idool Dieter kennen die een goede vriend is van Niko (Geldhof, padi), organisator van de Hazegrasfeesten in Oostende. Niko is mij nooit vergeten, zelfs ook niet in de minder goede periodes qua optredens. Toen de Hazegrasfeesten hun tiende verjaardag vierden, had ik er al zes keer opgetreden. Dat zijn momenten die ik nooit vergeet. Het voelt als thuis komen in Oostende. Soms ga ik gewoon eens uitwaaien in deze badstad. Ik huur dan een B&B en ga vooral wandelen én nog eens wandelen.”

Je debuutalbum heet Op weg. Hoe kwam die titel tot stand ?

Maarten : “Iemand van de entourage zei tijdens een babbel dat ik al vijf jaar muzikaal op weg ben. We zijn goed op weg en dus besloten we het album de titel Op weg mee te geven. Om mijn cd te promoten rij ik één maand rond met een Mercedes-busje met daarop de cover van mijn album op. Ik blijf het raar vinden om met zo’n busje rond te rijden. Je kan niet geloven hoeveel mensen kijken naar het busje. Wanneer ze dan nog zien dat de échte Maarten Cox aan het stuur zit, ja… (lacht).”

Wel nummer koester je op Op weg ?

Maarten : “Ik schreef alle liedjes zelf. Ze zijn autobiografisch. De song Wat doe je dan gaat over een meisje dat ik tegen kwam in de Delhaize en opeens verdween ze achter de rekken, ik zag ze nooit meer terug. Ieder liedje heeft zijn betekenis. Mijn nieuwste single Deel van ons wij heeft voor mezelf een grote emotionele waarde, omdat het elf jaar geleden geschreven is voor mijn petekindje van mijn pianist. Het meisje is nu al elf jaar jong, maar toch blijft die song diep uit mijn hart komen.”

Op de cd staat ook Het leven lacht je toe. Vind je ook dat het leven je nu toelacht ?

Maarten : “Het leven lacht mij inderdaad toe. De cd waaraan we hard én lang werkten, is klaar en ziet er precies uit zoals ik had gehoopt. Dit nummer gaat vooral over : als het leven eens niet meezit, kijk dan vooral goed om je heen, want het is spijtig om in die negatieve sfeer te blijven hangen. Dat is een duidelijke boodschap voor iedereen.”

De cd-cover van Op weg is precies een kiekje uit Las Vegas. Juist ?

Maarten : “De fotograaf had een idee om de Antwerpse Sinksenfoor als achtergrond te gebruiken. Op die manier deed hij iets speciaals met de kleuren. Het is dus helemaal geen kiekje uit Las Vegas, wel dichtbij huis in Antwerpen.

Ben ik goed geïnformeerd dat de alombekende Steve Willaert ook aan je album meewerkte ?

Maarten : “Dat klopt, De producer van o.a. Natalia, Will Tura én ook bekend voor zijn muziekscores voor Aspe, Eigen kweek, Het vonnis, Vermist… zorgde voor de orkestrale arrangementen van drie nummers die met symfonisch orkest werden opgenomen. Als bonus track maakte ik o.a. een unieke versie van Waar in’t bronsgroen eikenhout. Als fiere Limburger wilde ik graag het Limburgs volkslied in een nieuw jasje steken.”

(PADI/ foto FODI)