Chris Dusauchoit liet het al vallen toen hij het viertal op de bühne van Cactus riep, wij West-Vlamingen weten natuurlijk dat de frontdame van SX eigenlijk een ‘Calleboetje’ is. Maar vergis je niet, Stefanie Callebaut is niet zomaar ‘the girl next door’.
Da blondje van ‘ierachter’. Je hoort het ze zo zeggen in het Kortrijkse. Van de Calleboetjes. Maar laat het duidelijk zijn, ‘ons Stefanieke’ overstijgt kerktorens en (gemeente – en land)grenzen eens ze op een podium staat. Hoor die stem. Zie die blik. Proef haar hoekige doch elegante bewegingen. Je dacht dat je neusvleugels trillen van de diepe bas van Benjamin & co? Zou het kunnen dat zo’n verschijning zoveel in een mens losmaakt dat zelfs de meest vergeten spieren in je lijf op scherp gesteld worden?
Dat ze samen met haar drie kompanen dan nog eens meesterwerkjes als ‘Black Video’ en ‘Gold’ (die ze opdraagt aan het Cactuspubliek) uit haar mouw schudt, draagt enkel bij tot de bewondering die tijdens zo’n concert mythische vormen kan gaan aannemen. Gevangen in het moment met La Callebaut als meesteres van dienst.
Het is een plezier om haar over het podium te zien schrijden, die emotie die ze in iedere lettergreep legt. ‘Committed to the moment’. Elegantie troef. Hemels.
Zo goddelijk dat ze het zelf bijna niet gelooft. ‘Mogow zè’ stamelt ze als het publiek naar het einde van het concert uit de bol gaat voor zoveel schoonheid on stage. En dat ze niet goed weet of ze nu in het West-Vlaams moest babbelen tegen het Cactusvolkje. Ja dus, en zo eindigt ze haar doortocht in Brugge met ‘Tot de noste kjè… Of zoiets’.
“I really wish you had it all” zingt de diva nog in het bis-nummer ‘Graffitti’. Ach, het is heel vriendelijk Stefanie maar ik ben al een tevreden man te zien dat jij het allemaal in je lijf hebt.
Mag ik concluderen dat ik deze unieke West-Vlaamse passage op Cactus zéér wist te smaken?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier