Kaiser Chiefs mocht de tweede dag van het festival afsluiten. Ricky Wilson toonde zich opnieuw de perfecte volksmenner en kreeg het publiek zelfs bij het minder bekende werk mee. Ook al brengen ze niets relevants meer uit, het blijft de perfecte festivalband.
Laat ons eerlijk zijn. De laatste albums van de Kaiser Chiefs stellen niet veel voor. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom ze nog maar sporadisch gevraagd worden voor de weide van Werchter. Nochtans de plaats waar ze opgegroeid zijn, wegens zowat ieder jaar aanwezig. Dus moeten ze zich tevreden stellen met de kleinere festivals. Want vergis je niet. Ook al zijn ze al lang over hun hoogtepunt heen. De heren blijven touren en staan ieder jaar wel nog ergens op een Belgisch festival. Omdat ze nu eenmaal van België houden, en omgekeerd België ook van hen. Toch van de hits uit de eerste albums. Want voor de rest is het niet veel soeps. Die laatste albums weet je wel. Dit jaar was het Cactusfestival aan de beurt.
De bedoelingen van de band waren meteen duidelijk: de sfeer er van de eerste minuut in krijgen. Eerst met ‘Everyday I Love You Less and Less’ en vervolgens ‘Everything is Average Nowadays’. Het publiek aarzelde even maar gaf frontman Ricky Wilson uiteindelijk dan toch zijn zin. Handen omhoog en klappen maar. En zelfs heel even meezingen. Niet moeilijk als sommige nummers uit niet meer dan ‘Na na na’ bestaan.
Dansbaarder
Na een sterk begin verwaterde de set even. Niet toevallig net op het moment dat wat nieuwer werk aan bod kwam. Een stuk dansbaarder en dankzij de vele aanmoedigen van Ricky Wilson ook wel sfeervol, maar klassiekers zullen het nooit worden. Op moment van schrijven zijn deze al vervlogen.
Wel een classic is ‘Ruby’, traditioneel ergens halverwege de set en het sein voor iedereen om uit volle borst mee te schreeuwen. ‘Could it be, could it be, that you’re joking with me. And you don’t really see you and me.’
Daarna was het nog tijd voor nog een rondje nieuwe nummers om vervolgens er met een knaller uit te gaan. ‘Never Miss A Beat’, ‘Angry Mob’ en ‘I Predict a Riot’ zijn allen grijs gedraaid geweest op menig radiozender en de perfecte afsluiter van de reguliere set. Na nog wat handgeklap en uiteindelijk ‘Oh my god’ werd de set afgesloten.
Vernieuwend is de band niet meer. Maar de band kent wel de trucs om een publiek in beweging te krijgen en dat op zich is niet velen gegeven. Ook al is het telkens hetzelfde kunstje. Het was nog niet vertoond in het Minnewaterpark en het publiek genoot. Na na na na!
(TD)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier