Reporter Stefan Vankerkhoven houdt gemengde gevoelens over aan de eerste festivaldag in het Minnewaterpark.
Nieuw dit jaar in de backstage van Cactusfestival: een uniseks toilet! De voor de wc’s aanschuivende vrouwen hebben er frontaal zicht op de urinerende mannen. Tot haar afgrijzen aanschouwde een vrouwelijk socialistisch gemeenteraadslid de ‘saucisson’ van haar plassende buurman in volle glorie. Een horrorfilm op vrijdag de dertiende!
Gelukkig was het muzikaal luik van deze eerste festivaldag geen goedkope B-film met een slechte soundtrack. Ook al moesten we langer dan de dames met volle blaas wachten op het eerste muzikale hoogtepunt. Jasper Steverlinck deed weliswaar menig meisjeshart sneller kloppen, maar het Amerikaanse trio Buffalo Tom had veel weg van een trage diesel.
Het duurde te lang eer zanger Bill Janovitz en zijn twee kompanen goed op dreef waren. Pas toen deze oud-gloriën hun hit ‘I am allowed’ uit 1993 aanhieven, kwam er echt schwung in hun optreden. Live staat Buffalo Tom nog altijd garant voor een fikse portie rauwe Americana: alternatieve rock gekruid met wat pittige folk en zelfs bij wijlen enkele punkakkoorden. De nummers uit hun jongste cd ‘Quiet and Peace’ zijn weliswaar wat minder ruig, Bill Janovitz is zijn wilde haren kwijt, maar een fijn nummer als ‘Freckles’ misstaat niet in hun anthologie. Maar het was toch met Tangerine, ook al een lied uit de jaren ’90, dat deze band uit Boston zijn set op Cactus waardig en in stijl afsloot.
Cactus gaat er prat op het gezelligste festival van ‘t land te zijn. Maar dat is toch nog geen reden om als artiest je set te onderbreken om je kinderen hallo te zeggen ? Bill Janovitz haalde de vaart uit zijn concert door te zagen over zijn zuipende dochters. Andy Barlow van Lamb riep zelfs zijn al even hyperkinetische zoon op het podium (foto). Af en toe, zeker in de rustiger nummers van deze Britse trip-hopband, had zangeres Lou Rhodes het moeilijk om met haar stem boven het geroezemoes van het publiek uit te komen. Want eens te meer was het Minnewaterpark op deze eerste festivaldag een groot openluchtcafé, waar het merendeel van het publiek vrienden van weleer terugziet en slechts met één oor naar de muziek luistert. Jammer, want Lamb serveerde, geruggensteund door een violiste, enkele pareltjes.
Wie na middernacht wel duidelijk hoorbaar was, tot zelfs in de Sint-Godelievewijk in Sint-Michiels toe, was Triggerfinger. Een eminent lid van de Lappersfort Poet Society beklaagde er zich bij ons per sms over dat hij door dit Belgisch gitaargeweld niet met volle aandacht en inlevingsvermogen ‘Junkieverdriet’ van Jotie ‘T Hooft kon herlezen. Normaal gezien is Triggerfinger een trio, maar live duldt boegbeeld Ruben Block tegenwoordig nog een tweede gitarist naast zich: Geoffrey Burton, die eerder al zijn sporen verdiende bij Arno. Het recept van deze bluesrockgroep is alom bekend: messcherpe gitaarrifs, ondersteund door een stomende ritmesectie. Drummer Mario Goossens en vooral bassist Paul van Bruysteghem weten wat ze moeten doen om Ruben Block op kooktemperatuur te krijgen.
Uiteraard grasduinde Triggerfinger naar hartenlust in zijn jongste cd ‘Colossus’ die dezelfde, goed bevonden rockpaden bewandelt als vorig werk. En toch vonden we dat de set af en toe stokte, omwille van de poses en tics van showbeest Ruben Block, die nu en dan zijn solo’s onderbrak. Kortom : deze eerste festivaldag bezorgde ons gemengde gevoelens. Niet alleen muzikale. Welke man kan er nu op zijn gemak doen wat hij moet doen (plassen) als er een half dozijn wachtende dames op de urinoirs staan te kijken?
(SVK)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier