Hoe cynisch – of liever : bitterzoet – kan de wereld zijn ? Net nadat Richard Ashcroft ‘I don’t want World war 3’ gepreekt had en afgegeven had op journalisten die in opdracht van de militairen oorlogje stoken, begonnen twee festivalgangers op de eerste rijen voor het Cactuspodium te vechten.
Dachten zij verkeerdelijk dat ze in Hamburg waren op de G20 top en wat amok moesten maken tegen dr. Strangelove ? Zo betitelde Ashcroft Donald Trump, maar hij zag zich gedwongen zijn afsluiter ‘Bittersweet Symphony’ – de grootste hit van zijn vroegere succesgroep The Verve – eventjes te onderbreken en twee veiligheidsagenten op de amokmakers af te sturen om hen te bedaren. Het was slechts een kleine smet op een uitstekend concert, dat gerust het hoogtepunt van de eerste Cactus festivaldag mocht bestempeld worden. Ashcroft bewees niet alleen dat hij een Belgische pint in enkele seconden kan salamanderen maar ook dat hij een goede songschrijver en performer is tijdens songs als ‘Music is power’, ‘Lucky Man’ en ‘Hold On’. Daarbij steunt hij vooral op de ijzingwekkende gitaarsolo’s van Adam Phillips, een Britse bluesgitarist die sterke adelbrieven kan voorleggen : hij toerde als met Tom Robinson, Cher, Tina turner en ooit zelfs nog met Whitney Houston.
Pashokje
Daarna toverde Roisin Murphy het Cactuspodium om tot een catwalk, pashokje en cabaret. On stage verwisselde zij vaker van kleurrijke kleren dan van songs. De vroegere zangeres van Moloko bleek bijna even excentriek en gek als Grace Jones in 2015 op Cactus. Maar gelukkig niet zo zat én – bovenal – zingt ze zeker niet vals in tegenstelling tot Grace Jones. Vooral in de eerste songs had Roisins stem het moeilijk om boven de funky gitaar en loeiharde bas van haar stomende begeleidingsgroep uit te komen. We waren gewaarschuwd en wisten dat Roisin Murphy durft experimenteren op scène. Geruggesteund door een discobeat bracht zij een cabareteske act, waarbij ze allerlei monsterachtige maskers op haar hoofd zette. Zelfs een carnavalsmasker met fallus. Ze trok een rok aan, trok haar broek uit, worstelde met capes en sjaals. Het was lang wachten op enkele hits, pas bij ‘Sing it back’, gebracht in een oogverblindende roze jurk en pruik, ging het publiek uit de bol.
Onze conclusie : geen onvergetelijke eerste festivaldag. Benieuwd wat het vandaag wordt. Kom vroeg, anders mis je Taxiwars, de jazzgroep van Tom Barman!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier