De fabels van de la Fontaine op Cactus : over leeuwen, katten en ganzen

Onze journalist Stefan Vankerkhoven maakt iedere dag de muzikale rekening van het Cactusfestival.

Gabriel Rios krijgt het Minnewaterpark stil

Oe is ‘t ? Met die drie West-Vlaamse woorden charmeerde Gabriel Rios meteen de festivalgangers op Cactus. Hij vormde erg vroeg op vrijdagavond al het muzikaal hoogtepunt van de eerste festivaldag. Solo op gitaar zette hij met een beklijvend mooi Voodoo Child, een cover van Jimi Hendrix (!), zijn concert in. Rios slaagde erin, enkel begeleid door celliste Amber Docters van Leeuwen en contrabassist Ruben Samama, twee Nederlanders die in New York wonen, het Minnewaterpark muisstil te krijgen. Dat is klasse, zeker voor zo’n akoestisch optreden. Onze vrees dat de vele intimistische pareltjes uit Rios’s jongste cd ‘This Marauder’s Midnight’ zouden sneuvelen te midden van het geroezemoes van toog hangende en kwebbelende festivalgangers kwam gelukkig niet uit.

Grace Jones : was die ladderzat, apestoned of gewoon knettergek ?

En dan was er de Jamaicaanse diva Grace Jones : was die ladderzat, apestoned of gewoon knettergek ? Met Night Clubbing zette haar sterke begeleidingsband, met stevige en funky ritmesectie, de set goed in. Maar Grace zong zo vals als een kat en ze vergat haar tekst tijdens La Vie en Rose. Maar wie heeft ooit beweerd dat het voormalig fotomodel kon zingen ? Tot overmaat van ramp viel Grace van het podium, maar ze toonde zich moediger dan Dave Grohl van The Foo Fighters : ze zette hevig bloedend op scène vol enthousiasme en onverstoord haar poedelnaakte act voort. Ze was immers enkel gehuld in een slipje, maar haar lichaam was beschilderd met witte Afrikaanse voodoo tekeningen, die langzamerhand rood kleurden van het bloed. Een alsmaar bloedroder wordende bil van de onophoudelijk ‘twerkende’ Grace Jones leverde een surrealistisch tafereel op. Ondanks alle tekortkomingen zorgde de 67-jarige diva, die voor elk nummer een andere extravagante pruik of hoed opzette, voor erg genietbaar entertainment. De hoogtepunten ? Williams’ Blood, My Jamaican Guy en Pull up to the Bumper Baby. Een afgrijselijke versie van Brian Ferry’s Love is the drug namen wij er met de glimlach bij.

Goose: Enig Belgisch chauvinisme is niet misplaatst

Nadien palmde de Kortrijkse elektrorockband Goose het Minnewaterpark in met zijn fusion tussen loeiharde gitaren en elektronica. Een pluim voor de organisatoren van het Cactusfestival om elke avond af te sluiten met een uitstekende Belgische band. Zaterdag volgt Balthazar, zondag dEUS. Enig Belgisch chauvinisme is niet misplaatst. Het publiek ging in elk geval uit de bol voor Goose. Belangrijk detail : het geluid was vrijdag stukken beter dan voorgaande jaren op Cactus. Toch stiekem enkele decibels bijgestoken ? Kortom : wij keerden tevreden huiswaarts, al had de eerste festivaldag op Cactus veel weg van een muzikale fabel van Jean de la Fontaine : over leeuwen, katten en ganzen.