Bram Huyghe in Italië: “Doe eerst levenservaring op voor je je settelt”

Bram Huyghe uit Oostnieuwkerke en zijn Italiaanse verloofde Martha – in september stappen ze in het huwelijksbootje – wonen sinds 2013 in Mombercelli, in de regio Piemonte. Ze baten er een ecologisch geïnspireerde bed & breakfast uit, te midden de heuvels in de volle natuur.

Bram leerde Martha kennen in Waitara, een dorp op het ‘northern island’ van Nieuw-Zeeland. Ze werkte er als WWOOF-vrijwilliger op een boerderij en ook hij was er toevallig terecht gekomen. Al snel sloeg de vonk over en besloten de twee bij elkaar te blijven. In eerste instantie deden ze dat in Framura, een klein Italiaans dorpje in de buurt van Cinque Terre. Van daar uit bezonnen ze zich over een woning, een project of een ‘community’. Ze zochten daarbij ook in Frankrijk en Tsjechië, toerden rond met een bestelwagen op zoek naar de ideale locatie, maar besloten uiteindelijk toch hun geluk in Italië zelf te beproeven.

Sinds 2013 baten ze La Dolce Collina uit in Mombercelli, een klein dorpje tussen Asti en Allesandria in de regio Piemonte, die onlangs werd uitgeroepen tot Unesco Werelderfgoed. “Misschien minder bekend dan Toscane, maar het moet er zeker niet voor onderdoen”, zegt Bram. “Rollende heuvels, uitgestrekkte wijn- of hazelnootvelden, bos, oude kleine dorpjes, fiets- en wandelroutes, hotsprings… Er valt hier genoeg te beleven.”

Heeft de reismicrobe er al altijd in gezeten bij jou? Wist je al langer dat je niet in België zou blijven?

“Voor zover ik me kan herinneren, heb ik het atijd voorgehouden om niet in België te blijven. Elk land heeft wel zijn troeven en mooie plekjes, maar ik vind dat je op zijn minst eerst wat levenservaring moet opdoen voor je je settelt. Ga reizen, lever goed werk als ontwikkelingshelper… Om het even, maar ik vind het persoonlijk geen goed idee om meteen van de schoolbanken naar de werkvloer te verhuizen. Na een jaar reizen en vaak onder de buitenlucht te slapen had ik een hele andere kijk op vele dingen. Waarom zou je voor altijd op dezelfde plaats blijven en bijna altijd hetzelfde doen?”

Het is dus ook verre van zeker dat jij daar oud zult worden, boven op die berg in je b&b?

“Waar ik nu ben en wat ik nu doe, zie ik me ook doen als ik oud ben, maar dat is verre van een zekerheid. Ik zie dit alles hier meer als een hoofdstuk. Zoals ook reizen een hoofdstuk was, volgt er heel waarschijnlijk nog een ander hoofdsuk. Oostnieuwkerke zal het niet meer worden, want dit was het allereerste hoofdstuk. Maar wie weet trekken we op een dag wel eens ergens naar een plaats dichtbij de zee? Maar waar we ook zullen zijn: we willen altijd blijven evolueren en dicht bij de natuur blijven staan.”

Is die groene gedachte ook nadrukkelijk aanwezig in de manier waarop jullie de bed & breakfast runnen?

“Zeker. We hebben heel veel grond en bos, tot grote tevredenheid van de gasten. Die kunnen wat toeven op het land, of een mooie boswandeling maken. We beschikken ook over een grote bio-groententuin, die ons jaarlijks voor zo’n 50 liter aan tomatensaus oplevert. Alles gaat dan in potjes en bokalen voor de winter. Van ons eigen fruit maken we dan weer heel wat confituur. En er lopen ook tal van kippen en geiten rond. Regelmatig vellen we enkele van onze bomen, zodat we in eigen brandhout kunnen voorzien voor de winter.”

“Het zorgt er tegelijk voor dat we geen vrije tijd op overschot hebben. Op het platteland is er altijd wel iets dringends te doen. Maar het is de levensstijl die we bewust gekozen hebben: je bent zeven dagen op zeven in de weer, maar het voelt niet aan als werken als je het graag doet. Voor ons is het meer een hobby, een ideologie, een manier van leven.”

Ook de gasten ontvangen jullie niet alsof ze gewoon op hotel verblijven?

“Het feit dat men niet te gast is in onze b&b, maar in ons huis, is één van onze kernwaarden. Veel mensen die bij ons verblijven horen we heel nu en dan eens. Ik weet niet goed hoe het te omschrijven, maar ik denk dat in vergelijking met de doorsnee b&b het er bij ons iets minder formeel aan toe gaat. Er word gepraat, gelachen, geleefd, een glaasje gedronken. Het is niet alleen maar ‘asjeblief, dankjewel en fijne vakantie nog’. Mensen voelen zich hier thuis.”

“Bij het ontbijt staan steevast onze confituur en ons zelfgebakken brood op tafel, maar ook taart, fruit en nog veel meer. Een overvolle tafel, denk ik nu en dan wel eens. We hebben hier ook een grote buitenkeuken. Als een familie met bijvoorbeeld twee kinderen voor een week op reis wil komen, zullen ze zich niet blauw betalen. Ze mogen zelfs groenten verzamelen in de groententuin en hier zelf koken.”

50 euro per kamer is inderdaad behoorlijk democratisch. Bovendien houden jullie het beperkt tot twee kamers. Een bewuste keuze?

“Ik denk dat we inderdaad wel de goedkoopste in de regio zijn, ja. Het is een bewuste keuze, voor twee middelgrote kamers met een gedeelde badkamer. Duurder dan 50 euro moet een kamer in een b&b niet kosten, vind ik. Op vakantie gaan moet tof blijven en mag geen rode streep door de bankrekening betekenen. Mischien geven we zo ook de kans aan iemand die het wat minder breed heeft om eens op vakantie te gaan.”

Kunnen jullie er dan zelf wel allebei van leven?

“Momenteel is onze b&b best wel een goeie bron van inkomsten, maar hier en daar klussen we wat bij. Ik onderhoud ook wat tuintjes van vakantiehuizen hier in de buurt.

Zijn jullie gasten vooral Italianen, Belgen, of komen ze van nog elders?

“Het merendeel zijn Italianen die voor het weekend komen. Vanuit Turijn, Milaan of verder. Ook zijn er hier tijdens de zomermaanden vele ‘sagra’s’, een soort van dorpsfeesten. Veel mensen komen ook van behoorlijk ver voor een bepaalde sagra. Verder hebben we ook buitenlanders: Fransen, Duitsers, Zwitsers…”

De rust zal er wel heerlijk zijn, maar confronteert je wellicht ook met jezelf. Voel je je daar nooit eenzaam ‘als Belg’?

“ik zou nooit in een stad kunnen wonen, denk ik. En hier heb ik mijn handen meer dan vol. Soms voelt het aan als terugkeren naar de Chiro: een trap bouwen hier, een groot gat graven daar… Ik voel me ook meer wereldburger dan echt Belg, en de mensen hier zijn vriendelijk. Ze kijken er ook wel een beetje naar op, naar jonge mensen die hun ding proberen te doen op het platteland.”

Wat vonden je ouders en vrienden van je verhuizing?

“Nadat ik een jaartje had rondgetrokken ben ik eerst naar Oostnieuwkerke teruggekeerd, maar amper drie weken later trok ik al naar Milaan om er Marta te zien. Vanaf toen is het een beetje pendelen geweest tussen België en Italië. Ik denk dat iedereen wel wist dat ik niet in België zou blijven, dus het was niet écht een verassing.”

Mis je zelf je thuisland nooit? De feestjes waarop al je vroegere vrienden samen zijn en waarvan de foto’s op Facebook belanden, bij wijze van spreken?

“Herinneringen zijn iets wat niemand kan afnemen. En echte vrienden zijn voor het leven, waar ze ook zijn. Uit het oog, maar niet uit het hart. Veel mensen hoor ik nog regelmatig via Skype of zo, en in april gingen we met een stuk of tien vrienden op reis naar Ierland. Een super ervaring die we zeker zullen herhalen, zoals in ‘the good old days’. Soms zie ik op Facebook wel zaken passeren waarvan ik het jammer vind dat ik er niet bij was, ja. Maar ik ben hier en bouw verder op wat ik hier heb. Ieder doet zijn eigen ding, of zou dat toch moeten probéren te doen.”

(Frederik Jaques)