KW.be maakt de komende maanden een reis rond de wereld langs 80 West-Vlamingen. Vandaag zijn we te gast bij Annemie en haar gezin in Sant Cugat, in de buurt van Barcelona.
Het was het werk dat jullie naar Spanje bracht. Hoe is dat zo gekomen?
“In 2001 zijn we naar Spanje gekomen via een relocatie met mijn toenmalige werkgever Agilent Technologies, een spin-off van Hewlett Packard in Woluwe bij Brussel. Voorwaarde was dat we minstens één jaar bleven. Aangezien we toen nog jong waren en geen kinderen hadden, was de keuze snel gemaakt. Ik was de dagelijkse rit van Staden naar Brussel ondertussen tamelijk beu, maar heb nog volgehouden tot de bevestiging van de relocatie er was.”
“Mijn man is kok en heeft na een aantal omzwervingen hier behoorlijk snel vast werk gevonden in een ziekenhuis in Barcelona, Clínica Teknon. We zijn hier gebleven tot er in 2006 reorganisaties waren en ze mij binnen Agilent Technologies niet meer nodig hadden. We zijn toen met onze dochter naar Roeselare teruggekeerd, van waar we allebei afkomstig zijn. Ik heb werk gevonden bij Vandemoortele in Izegem, en mijn man kon aan de slag bij Sodexo. Ondertussen was onze tweede dochter geboren, en toen begon het toch te kriebelen. We misten Spanje! Gelukkig zochten ze op dat moment mensen bij Hewlett Packard in Sant Cugat, en in oktober 2008 hebben we nog eens alles ingepakt en zijn we teruggekeerd. Mijn man kon na enkele maanden opnieuw beginnen werken in het ziekenhuis waar hij vroeger werkte, en zo was de draad snel weer opgenomen.”
Jullie kozen geen woonst in het centrum van het bruisende Barcelona.
“Aangezien we geen stadsmensen zijn, zagen we het leven in Barcelona niet echt zitten. We zijn eerst verhuisd naar een gemeente ten noorden van Barcelona aan zee, Premià de Mar. Na 2 jaar zijn we naar Sant Cugat del Vallès verkast. We wonen hier ondertussen alweer in een huis met tuin, samen met onze twee dochters, een hond, drie poezen, tien kippen en een konijn. We wonen net aan de rand van Parc de Collserola, dat zich uitstrekt van Barcelona naar het binnenland. Het is een rustige wijk in een deelgemeente van Sant Cugat. De sfeer in het dorp Valldoreix met 8.000 inwoners is heel gemoedelijk.”
Wat maakt het leven daar zo aangenaam?
“Het klimaat, in de eerste plaats. Hoe je het draait of keert, de zon maakt je blij. We leven zes maanden per jaar buiten, van april tot oktober. We kennen hier ook wel de dagelijkse sleur van werken en kinderen naar school brengen, maar het weekend is altijd een beetje vakantie. Je plant een barbecue en het weer is goed. We wonen bovendien op 25 minuten met de trein van Barcelona, en als we 30 minuten met de auto rijden, zitten we op een prachtig strand. In de wintermaanden zijn we op 2 uur in de Pyreneeën, waar we kunnen skieën.”
“Ook aangenaam: de mensen. De sfeer is hier goed. Als we ‘s morgens de bus naar school nemen, dan wordt er gepraat over voetbal, is er al meteen ambiance. Er is transparantie: er wordt openlijk gepraat over hoeveel je verdient, hoeveel je betaalt voor de maandelijkse huur of de aankoop van je huis. Zoiets heb ik in België altijd als taboe ervaren. Het feit dat we hier een andere taal spreken en vooral dat de kinderen meertalig opgevoed zijn, geeft een meerwaarde aan hun ontwikkeling. En tot slot het eten: het mediterrane dieet is gezond op basis van olijfolie, vlees of vis op de plancha, én we eten veel groenten.”
Klinkt niet slecht!
“Nee, maar bij al die elementen kan je tegelijk ook iets minder aangenaams zeggen. Aangezien iedereen veronderstelt dat het weer hier altijd mooi is, zijn de huizen bijvoorbeeld niet goed geïsoleerd. Als je in de winter naar een bar gaat, is er geen verwarming. Ha nee, want er wordt verondersteld dat de temperatuur opwarmt als er meer volk komt (lacht). De Catalanen zijn in de eerste plaats gesloten, een beetje zoals wij Vlamingen. Het vergt tijd om hun vertrouwen te winnen, maar eens dit er is, staan ze helemaal open en beschouwern ze je als deel van hun familie. En dan is er nog dat Catalaans, nu ook niet meteen de meest attractieve taal om ver mee te komen in de wereld. Bovendien zou een Catalaanse onafhankelijkheid ons niet echt helpen. Gelukkig wordt er in de dagelijkse omgang veel Spaans gesproken, en leren de kinderen al vanaf de kleuterschool Engels. Iets waar mijn man zich aan ergert, is het feit dat ze op restaurant weinig belang hechten aan het correct serveren van een schotel. Hij kreeg een opleiding in de hostellerie en vindt het dan ook lastig om in een bar zijn cola nog in het blik of zijn pintje nog in de fles bediend te krijgen.”
Zoeken jullie wel eens andere Belgen of West-Vlamingen op in de regio?
“We hebben een paar goeie Vlaamse vrienden hier, maar zoeken niet persé andere Belgen of West-Vlamingen op. Er is een Belgische bar, genaamd ‘Belchica’ in Barcelona, waar nu en dan een drink georganiseerd wordt door de organisatie van Vlamingen in de Wereld. En binnen HP zijn we met zo’n 35 personen en organiseren we al eens etentjes om elkaar te ontmoeten.”
Komen er omgekeerd ook veel van onze streekgenoten bij jullie op reis of op bezoek?
“De eerste twee jaren hadden we continu bezoek, maar dat is intussen al flink verminderd. Familie en vrienden komen ons wel nog altijd vaak bezoeken, en niet zozeer om Barcelona te verkennen. Als we op reis gaan, zoeken we via de sociale netwerken volk om op ons huis en dieren te komen passen. Gezien het aantrekkelijke karakter van onze woning en ligging is dat altijd snel geregeld. Omgekeerd proberen we er ook voor te zorgen dat onze kinderen de Vlaamse cultuur blijven houden. In de grote vakantie komen ze een aantal weken naar België logeren bij familie en vrienden om de banden te onderhouden.”
Hoe kijken de Spanjaarden tegen jullie aan? Hoe is het om te (over)leven in een land in crisis?
“Soms krijgen we de vraag wat we hier komen doen, vooral sinds de crisis begonnen is. De lokale mensen begrijpen niet altijd dat we een comfortabel leven in België opgeven om hier te komen wonen en werken. Als je hen uitlegt dat het klimaat een belangrijke factor is, geven ze meestal toe dat ze zelf niet graag naar het noorden zouden verhuizen.”
“Overleven in een land in crisis is gemakkelijk, zolang je werk hebt. Het heeft zijn voordelen: de prijs om een huis te kopen of te huren is gedaald, er zijn meer crèches beschikbaar omdat er meer ouders zijn die thuis zitten zonder werk, en de files zijn verminderd. Bovendien is de prijs van de dagelijkse consumptiegoederen hier een stuk lager dan in België.”
Denken jullie nog na over een definitieve terugkeer naar ons land?
“Momenteel willen we hier blijven wonen, maar we sluiten niet uit dat we ooit naar België terugkeren. Daarom vinden we het belangrijk dat onze kinderen naar de Vlaamse televisie kijken en Nederlands kunnen lezen en schrijven.”
“Onze oudste dochter Amélie is geboren in Spanje. Ze heeft net de lagere school achter de rug. Toen ze 2,5 jaar was is ze in België gaan wonen, en op 5-jarige leeftijd is ze dus naar Spanje teruggekeerd. Ze had ondertussen alle kennis van Spaans en Catalaans verloren en had wat moeite om aan te passen en de taal opnieuw te leren. Ze heeft enkele jaren beweerd dat ze terug naar België wilde, maar nu heeft ze haar leven en vrienden hier en wil ze toch liever blijven. Onze jongste dochter Juliette was 10 maanden toen ze naar hier verhuisde. Haar hele leven is hier, alhoewel ze een bezoek aan België altijd leuk vindt.”
Als je onze lezers één niet voor de hand liggende toeristische tip zou mogen geven in jullie regio, wat zou die dan zijn?
Dit is een moeilijke vraag want Catalunya heeft zoveel moois te bieden, maar ik ben persoonlijk onder de indruk van het Parc de Collserola. Deze ‘groene long van Barcelona’ ligt op een boogscheut hier vandaan en de natuur is er prachtig. Er zijn heel wat wandel- en moutainbikepaden. Daarnaast heb ik ook mijn hart verloren aan het meer van Banyoles, iets meer naar het noorden. Ook dat is zeker de moeite van het verkennen waard!”
(FJA – Foto’s gf)
Reis rond de wereld - 2015
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier