De sterren van het podium staan al regelmatig in de kijker. Het is tijd om ook hun fans eens op het voetstuk te plaatsen. Showbizzmedewerker PADI zoekt voor ons enkele superfans op en laat ze vertellen over hun idolen. Ze diepen herinneringen en anekdotes op en duiken in hun collectie foto’s en memorabilia.
FAN-tastiek ging op bezoek bij de 45-jarige Aniana Lagrange alias Anja uit Tielt. Ze is vrijgezel, maar heeft wel een super lieve hond Tuurke. Tien jaar geleden verloor Anja haar papa. Ze vertroetelt nu haar mama. Anja heeft nog drie broers, twee zussen en een schattig petekindje Aiden van 17 maanden jong. Anja werkt als frituurhulp in het Dentergems Friet-Uurtje bij Nick en Lies. Haar hobby’s zijn lezen, breien, knutselen, maar vooral… fan zijn van John Terra. En dit al 34 jaar lang.
“Ik was 11 jaar jong toen John Terra in mijn leven kwam”, vertelt Anja. “Op de radio hoorde ik De dag dat het zonlicht niet meer scheen. En vanaf toen was ik verkocht. Even later had ik geluk, want John Terra kwam zingen in mijn gemeente en het was precies die zanger die ik zo graag hoorde zingen. Ik haalde mijn mooiste outfit uit de kast en ik ging naar het kerkplein om voor John te supporteren. Ik was pas 11 jaar, maar wat er toen door mijn lichaam ging, kan ik nu nog altijd niet beschrijven. John had immers mijn hart gestolen. Ik vroeg voor een foto en hij poseerde bij mij. Voor mezelf was die ontmoeting heel belangrijk, want in die periode moest ik heel wat pesterijen ondergaan op school. Door zanger John ging er een andere wereld voor mij open. Ik kon met hem praten, hij glimlachte vriendelijk, enz.”
Ik had iets om naar uit te kijken na al die moeilijke schooldagen
“Enkele weken later was ik terug van de partij tijdens een optreden. Ik zag toen een volledig optreden van John Terra en na afloop ging ik bij de zanger voor een handtekening. Voor mezelf een grote stap, want in die tijd was ik erg verlegen. Hij beloofde dat hij mijn naam ging onthouden voor het volgende optreden en… hij hield woord. Toen zei hij spontaan ‘Dag Anja’ tegen mij. Dat betekende zóveel voor mij, zodat ik dan iedere week – samen met mijn ouders – naar optredens ging kijken. ‘t Was een zalige tijd. Ik had iets om naar uit te kijken na al die moeilijke schooldagen. John hield mij op de been, hij werd mijn steun. In moeilijke momenten luisterde ik altijd naar zijn muziek, ook nu nog… 34 jaar later !”
Er was nog geen gps, dus we volgden John met de auto van het ene naar het andere optreden
“Logischerwijs begon Anja ook met het verzamelen van alles wat met haar idool te maken had. “We kochten singles, namen foto’s en lieten die natuurlijk vergroten om op te hangen in de kamer. Later kwamen daar petjes, t-shirts, knuffelbeertjes, dekens en nog veel meer bij”, vertelt Anja. “Vele jaren na elkaar reden we praktisch overal naartoe, zodat mijn papa ooit 35.000 km op de teller had, enkel om naar optredens van John Terra te gaan kijken. Toen bestonden er nog geen gps-toestellen, zodat we dan met de auto John volgden van het ene naar het andere optreden.”
Door vaak naar optredens te gaan, leerde Anja ook andere mensen kennen. “Celina en haar dochter zijn twee mensen die we leerden kennen. Ik kan je verzekeren dat het ook nu nog twee zotte dozen zijn”, lacht Anja. “We zijn allemaal stil en verlegen, maar eens we John op het podium zien bloeien we open. Vroeger ging ik ook met de trein naar Genk. Celina woonde in Maasmechelen. Dan was het een race om in het weekend van het ene naar het andere optreden te rijden. We maakten ook de radio- en tv-programma’s mee waaraan John deelnam.”
“Mijn contact met John is nog altijd heel goed. We hebben per mail of telefonisch nog altijd vaak met elkaar contact. John is mijn tweede papa, echt waar. Ik vertel alles tegen hem, maar dan ook alles. En ik schrijf hem ook brieven. Ik heb ook een goed contact met Jeanneke, de mama van John. Zijn papa is vorig jaar gestorven. Vorige week waren we nog te gast bij zijn mama en ze vertelde over vroeger. Zijn ouderlijk huis van John was discotheek De Johns. Was de zaak gesloten, was alles opgekuist en ging iedereen slapen, dan was er nog één persoon wakker. Inderdaad, John, die gitaar speelde op het… toilet(lacht).”
Al die jaren fan, dat levert natuurlijk wat straffe verhalen op. “We gingen eens naar een optreden van John. Zijn kleedkamer was een vrachtwagen waarmee dieren werden vervoerd. De geur moest iedereen erbij nemen”, lacht Anja. “Wat hebben we daar lang mee gelachen, in die tijd was dat inderdaad allemaal mogelijk. We gingen ook eens in Brussel naar een voetbalwedstrijd kijken met allemaal bekenden mensen van Radio 2. John reed voor, wij volgden. Maar zijn rijstijl. Precies zoals wij met een kar door de supermarkt rijden. Dat vergeet ik nooit meer. En schrik dat ik had!”
“Een andere keer ging ik eens met de trein naar een optreden omdat het winter was en er veel sneeuw lag. Na het optreden vroeg John hoe ik naar huis ging. Ik zei dat ik niet naar huis ging, maar dat ik in het station ging wachten op de eerste trein. Hij ging daar niet mee akkoord, reed met mij naar een hotel, boekte een kamer en pas dan was hij gerust. Hij zei ‘Je bent nog jong, je kent de gevaren niet’.”
“We gingen ook eens op zoek naar de woning van John”, herinnert Anja zich nog. En net op dat moment kwam de zanger buiten. “We werden uitgenodigd om een kopje koffie te drinken. Ik heb niet één woord kunnen zeggen, zo verlegen was ik. John vond dat grappig. Hij zei ‘Zie ze daar nu zitten, niemand die iets zegt. Hij nam plaats aan de piano en zong een liedje voor ons. John kwam ook al verschillende keren bij mij thuis eten. Op die manier leer je de artiest ook anders kennen.”
“In 1993 organiseerden we een verrassingsfeest voor John. Toen waren ook zijn ouders, broers, naaste familie erbij, inclusief presentator Jan Thijs. We staken Jan Thijs achter een gordijn en John moest raden wie het was. We brachten ook een eigen liedje en een dansje… Dat was zalig. Vorig jaar kwam John ook eens een frietje eten in de frituur waar ik werk. ‘t Was super gezellig!”
Maar er was ook eens slecht nieuws natuurlijk : de dag dat John vertelde dat hij ging stoppen met zingen… Ja, toen stond mijn leven stil. Ik viel in een zwart gat en kon dit moeilijk aanvaarden. Ik maakte toen een heel moeilijke periode door. De dag waarop hij meedeelde dat hij terúg ging zingen was voor mij natuurlijk een feestdag.”
De vriendschap tussen John en ik is nu nog sterker dan vroeger
“Ik heb een hechte vriendschap met John. Ik bezit ook dagboeken, maar neen… daarover vertel ik niets. Dat zijn mijn privéverhalen. (glimlacht). John zien en horen zingen, daar dichtbij kunnen staan en alles kunnen meezingen, dat is toch formidabel. Ik heb nog altijd een super contact met zijn mama, waarbij ik maandelijks op bezoek ga. Ik heb ook wekelijks contact met zijn broer Roger en diens vrouw Lydie. Ik heb zelfs een heel fijn contact met Simonne, de vrouw van John. De vriendschap tussen John en ik is nu nog sterker dan vroeger. Is er iets, dan staat hij er voor mij. Heeft John of zijn familie hulp nodig, dan ben ik de eerste die in de rij sta om te helpen waar nodig. John en zijn familie, al die mensen zijn voor mij échte familie geworden.”
“Waar we naar uit kijken ?”, besluit Anja. “De nieuwe full-cd die er in januari aankomt. John zingt allemaal Vlaamse covers van Neil Diamond. Zijn eerste single Neem me mee werd al een nummer één-hit en zijn nieuwe single Ik moet wel geloven blijft ook stijgen.”
“John is en blijft voor mij mijn allerbeste vriend!”
(PADI)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier